ایزد‌بانوی مرداب

فرزانه قوامی

این صحیفه‌ی خونین 

گشوده بر تارک گیتی

طنین الغیاث است و نفیر الامان 

فرمان برید و به جهل روزگار به سر آرید

فرمان برید و به درد روزگار به سر آرید

مهتاب عالم‌تاب را به خنده بر گور شما تاباندیم

به ژرفای دریا سوگند

و به شاهراه فردا سوگند

که آدمی را به امراض ایوب و امیال ادریس چه کار؟

تن جامه از مردگان بر‌آورید

عور شوید 

آن‌چنان که مادران می‌زایندتان 

راه بسپارید به رفتگان 

جایی نه درخور است 

آن‌جا که شهد را به شور نوشیدید

و زهر را به زور نوشاندید

حکیمان گفته‌اند 

دم به غنیمت است که افزون گیرد

و مال به تصاحب است که بیشی فزاید

تن به‌گل‌ها و مُل‌ها بشویید

فردا از پس کورسویی دُم‌جنبان می‌آید

آفتاب عالم‌تاب بر عروق آبی روزگار می‌تابد 

و سرخ‌نامان در بَرزنی تاریک فسانه می‌شوند 

اینک ای الهه‌ی آب‌های راکد 

که از پوشش خونین شب باز‌می‌گردی 

عور شو!

بنمای به غوغا 

آن حریر پیچیده بر زیر و روهات را 

مرا به رقص آن فسانه‌ی لبالب از سرور ببر 

آن‌جا که مردمانش به حسرت می‌نگرند 

و خفتگانش، رشک بیدارانند 

آن‌جا که گیسو گشوده در باد 

به خارها و مارها بوسه می‌دادم

و رخت از عزای تو می‌کندم

برهنه بودم

خورشید رفته‌رفته نوازشم می‌کرد

برهنه بودم

هیاکل موهوم رفته‌رفته تصاحبم می‌کرد

برهنه بودم

مراثی مغموم رفته‌رفته روایتم می‌کرد 

لیل بود و نهار نبود

بید بود و چنار نبود 

خاک بود و غبار نبود

راه بود و سوار نبود

سرود آخر از آنِ الهه‌ی آب‌های راکد بود 

ایزدبانوی مرداب 

آن که در سحرگاهی نمور

چشم‌بسته و خموش 

اسفار اربعه می‌پیمود

و مردانِ بسیار در رکابش پرسه می‌زدند

فروردین 1400