دسته: شماره دوم | بهار ۱۴۰۲

آفتاب تازه زده بود. امّ‌عقیل داشت کاغذ پاره‌ها را ریز می‌کرد، می‌ریخت جلوی بز. بز از دَم و شرجی بی‌حال بود و پستان خشکیده‌اش لای پاهایش تکان می‌خورد. کاغذ‌ها را بی‌میل بو کرد و بی‌میل جوید. امّ‌عقیل چِلّابش را روی سر محکم کرد، چمباتمه زد روبه بز و آه کشید. امروز هم شرجی بود و خفه بود و آسمان زرد بود. مثل دیروز و پریروز و لابد فردا و پس فردا. شرجیِ چه موقع توی بهار؟ خورشید زور می‌زد نورش را از لای بخار رد کند و بتاباند روی زمین. زورش ولی نمی‌رسید. به جای نور، هرمش می‌ریخت روی خاک. خاک بخار می‌شد؛ تنه‌ی سوخته‌ی نخل‌ها بخار می‌شد؛ خانه بخار می‌شد؛ امّ‌عقیل هم انگار داشت بخار می‌شد. آخ اگر عقیل می‌آمد و کولر گازی می‌آورد…

وقتی تاجی بی وقفه صدايم می‌زند: «دُ دُختر بازم که دِ دیر کردی؟» همۀ تقصیرهای عالم سوزن می‌شود به تنم. لحاف را عقب می‌زنم و دنبال صدای تاجی راه می‌افتم. چراغ دیواریِ هال روشن است و عقربه‌های ساعت روی پایه سه به هم چسبیده‌اند. مبل‌های خاكستري در انتظار چیزی چُرت مي‌زنند و پچپچه‌هایی از لای در نیمه باز خانه تو می‌آید.
پدر و مادرم خم شده‌اند و از لای نرده‌های پاگرد طبقۀ سوم خیره خیره پایین را نگاه می‌کنند.

همان کارهای هر روز. می‏روم خانه را دور می‏زنم. رو به روی خانه راه باریکه‏ای است که می‏رسد به تپه‏های برفی رو به رو. تپه‏هایی چون فیل‏های سفید. اسم یک داستان از یک نویسنده خارجی است که زنم بعد از سقط جنین دومش هزار بار آن را خواند. داشت دیوانه‏ام می‏کرد. می‏گفت بنشینم تا برایم بخواند. آن وقت‏ها ملاحظه‏اش را می‏کردم. زن جوانی که بچه‏اش را به اصرار شوهرش سقط کرده باشد نیاز به محبت و توجه دارد. اما بالاخره خسته شدم. در داستان دو تا آدم همین طور از اول تا آخر با هم حرف می‏زدند.

شما شاید من را ندیده باشی. چطور می‌شود دیده باشی؟ لابد ندیده‌ای. ولی من هر روز از ساعتِ دوازده تا یک شما را می‌بینم. توی تلویزیون. بله. توی تلویزیون. تعجب کردی؟ خب حق داری. چون‌که خبر نداری وقتی با حسرت زل می‌زنی به آن کاکادوی کاکل‌زری که علی‌حسن‌ آقای مزارعی داده با خطِ خوش زیرِ قفسش نوشته‌اند «فروشی نیست» و گاهی لب‌هایت را جمع می‌کنی و گاهی دستت را می‌آوری سمتِ شیشه (علی‌حسن‌آقا کاغذ چسبانده به شیشه با خطِ کج‎ومج نوشته لطفا دست نزنید. آن کاغذ را ندیده‌ای مگر؟) و گاهی لبخند می‌زنی و گاهی چشمت را می‌بندی تا لابد صدای کاکادو را بشنوی و وقتی مطمئن شدی این‌بار هم صدایش را نمی‌شنوی می‌روی می‌نشینی روی صندلیِ بلوک‌سیمانیِ آن روبه‌رو و مرغِ‌عشقت را از قفس درمی‌آوری و می‌گذاری روی انگشتِ اشاره‌ی دستِ چپت و باز هم از کاکادو چشم برنمی‌داری…